Гери Линекер веќе не е во право. Фудбалот веќе не е игра во која Германија на крајот победува. Во Катар досега успеаја големите нации. Само ние не, како и на двата претходни турнири, Германија предвреме е елиминирана.
Може да се забележи шема во неуспесите во последните четири или пет години. Германија ја загуби одбранбената стабилност, тимот не може никого да држи подалеку од сопствениот гол. Секој противник создава шанси, па дури и Костарика и (во единствениот тест меч) Оман. Играта на Германија секогаш има „црна дупка“.
Во сите три натпревари од воведната рунда на СП, германскиот тим покажа страст, посветеност и агресивност. Противниците почувствуваа дека на теренот има играчи со квалитет. Но, недостигаше стратегија и ред, никогаш не беше јасно кој каква улога ќе преземе. Тимот на Ханси Флик не беше добро воигран ниту во Катар.
Да ги земеме за контрапример Аргентинците кои исто така загубија од аутсајдер. Саудиска Арабија постигна два гола, а три гола им беа поништени како офсајди со новата технологија. Среќата и лошата среќа се дел од играта. Но, и во тој пораз можеше да се види дека тимот на Лионел Скалони беше доминантен бидејќи беше добро организиран. Мексико и Полска потоа ги „затворија“ на нивното поле за да постигнат голови во одреден момент. Супериорниот боксер го споведува нокаутот.
Германскиот тим не беше во можност да го направи тоа. Не успеаја да ја контролираат играта. За ова да беше можно, требаше да се развие од одбраната и од средниот ред. Тоа е закон на фудбалот. Овие позиции – во жаргон 4, 5, 6, 8 и 10 – мора да се надополнуваат, да обрнуваат внимание еден на друг, да развијат слепо разбирање еден за друг.
А стабилноста доаѓа само од континуитетот. Сепак, долго време не беше јасно кој ќе брани во германскиот „центар“. Средниот ред не се најде себеси, иако на располагање беа вистинските играчи. Всушност, бев сигурен дека Џошуа Кимих, Леон Горецка и Илкај Гундоган ќе се надополнуваат за да формираат силна единка ако останат заедно на три или четири натпревари. Тоа не беше случај.
Друг проблем: кој од нашите брзи бекови треба да придонесе во играта и како, беше исто толку малку очигледно како пристап во офанзивата. Германија има четворица офанзивци со многу добри вештини, Серж Гнабри, Џамал Мусијала, Каи Хаверц и Лирој Сане, како и алтернативите Томас Милер и Никлас Фулкруг. Ќе се решев на тоа многу порано.
Во фудбалот сè е до деталите на теренот, за нападот тоа значи, на пример: Како да влезам во шеснаесетникот без да се откажам од сѐ? Како да ја намалам опасноста од контранапад ако ја загубам топката додека дриблам? Тимот може да го реши овој проблем на преземање ризик само заедно и во координација едни со други. Аргентинците се силни во тоа. На Германците им недостига структура за да го направат тоа – и да играат игра што го задушува противникот, што неминовно резултира со голови.
За одговорните ќе биде тешка задача да формираат тим со поглед на Европското првенство на домашен терен за една и пол година. Германија мора повторно да се измисли – за Линекер повторно да биде во право.
Секоја земја има свои тешкотии на овој турнир, па дури и фаворитите и поранешните светски шампиони. Франција најмногу ме убеди.
Тимот е комплетен, има физичка, структура и техника. Одбраната е стабилна, средниот ред размислува дефанзивно. Нападот околу извонредниот Килијан Мбапе има моќ и креативност. Но, бидејќи тимот сака да ја демонстрира својата супериорност, се прашувам што се случува кога работите не одат добро. Тогаш станува тешко да се сврти прекинувачот. Мбапе сепак треба да докаже дека има зрелост секогаш да ја прави вистинската работа во вистинскиот момент.
Шпанија ја слави својата култура на доминација во поседот и во Катар. Секогаш е убаво да се гледа, а помалите нации како Костарика речиси никогаш не ја добиваат топката против Шпанија.
Понекогаш, сепак, Шпанците претеруваат. Потоа дури минуваат низ шеснаесетникот, дури и кај голманот, иако секогаш е најслабиот фудбалер во тимот. Тогаш идејата станува идеологија. Ова ги прави Шпанците особено ранливи бидејќи во своите редови веќе ги немаат Карлес Пујол, Серхио Рамос, Чави и Андрес Иниеста. Тие исто така не ги бранат добро стандардните ситуации.
Бразил има одличен индивидуален состав, во напаѓачите, во одбраната, на голот. Тимот исто така веќе не е зависен од Нејмар како порано. Но, одамна не играле против врвна европска репрезентација. Не знаете како ќе реагираат на противниците и дали ѕвездите ќе ги изнесат сите свои квалитети на теренот. Бразил е можеби и најнепредвидлив колку може – по елиминацијата на Германија.
Англија е физички силен тим кој ја има цврстината на Премиер – лигата во себе и има многу опции во офанзивата. Оваа акумулација на квалитет може да биде предност. Но, не е лесно да го водиш овој моќен тим. Фил Фоден играше само на третиот натпревар и сите веднаш видоа зошто секогаш треба да биде на теренот. Само кога најдобрите – покрај Фоден, тоа е Хари Кејн – редовно се вклучени, се појавува хиерархија во тимот.
Друга грижа за Англија: дефанзивниот бедем се бори брзо да ја внесе топката во втората зона. Ако противникот застане длабоко, се губи многу време во развојот на играта.
Како еден тим доаѓа до успех е добро илустрирано од Хрватска. Се уште се гради околу 37-годишниот Лука Модриќ. Секогаш може да игра, тој е импресивно добар во создавање рамнотежа со стратешки додавања, симнување притисок од сопствениот тим и пренесување на противникот. Јошко Гвардиол е и еден од најдобрите дефанзивци на турнирот. Хрватска и овојпат е убедлива, но нацијата е ограничена во изборот на играчи поради големината на државата.
Љубопитен сум да видам како ќе се справуваат со своите недостатоци сите екипи кои стигнаа до осминафиналето. Тоа е она што го прави Светското првенство толку интересно и возбудливо.
