Connect with us

Ексклузивна колумна на Филип Лам: Европа ќе му возврати на Инфантино на теренот

Светското првенство започна со еврофобичен тон. Претседателот на ФИФА, Џани Инфантино, во својот говор ја нападна Европа. Тој ги обвини нејзините претставници за ароганција и двојни стандарди, егоцентричност – и евроцентризам. Тој превиде една точка: центарот на фудбалот е навистина во Европа, историски, културно, економски, спортски. Само во Европа е можно да се има одлична кариера во фудбал на врвно ниво.


Европа доминира во современиот фудбал. Во конкуренцијата меѓу народите тоа е појасно од кога било. Последен пат решавачкиот натпревар на едно Светско првенство беше одигран без европско учество пред 70 и кусур години. Последните четири светски шампиони се Италија, Шпанија, Германија и Франција, а тројца од четирите противници во финалето им беа од Европа. Во 2006 и 2018 година, полуфиналните натпревари беа сите европски.

Доминацијата во клупскиот фудбал е уште појасна. Сè се стреми кон Европа, кон петте големи лиги, овој тренд се засили по создавањето на Лигата на шампионите во 1992 година. Последните фудбалери од светска класа кои созреаја надвор од Европа беа Пеле и Зико. Диего Марадона ги помина своите најдобри години во Шпанија и во Италија, Лионел Меси отиде во Барселона како дете, а Нејмар на 21 година. Од стартните единаесет од последните неевропски светски шампиони, Бразил од 2002 година, само еден никогаш не играл во Европа за време на неговиот живот: Маркос, голманот.

Талентот е рамномерно распореден низ целиот свет, Јужна Америка развива многу одлични фудбалери, Африка има одлични играчи. Но, тие секогаш го прават последниот чекор во европска лига. Последните светски шампионски тимови каде што тоа беше поинаку беа Бразил и Аргентина во седумдесеттите.

Сега Бразил, Аргентина и Уругвај се состојат речиси исклучиво од фудбалери кои играат во Премиер – лигата, Бундес – лигата, Ла Лига, Лига 1 или Серија А. Тимовите со различен профил практично немаат шанси да стигнат до полуфиналето. Да не зборуваме за титулата на Светското првенство. Уметнички производ како Катар мораше да пропадне против селекцијата на Еквадор, бидејќи нивен напаѓачот е Енер Валенсија. Тој долго игра во Европа.

Првиот впечаток од ова Светско првенство е: Европа ќе му дава одговори на Инфантино на теренот. Англија откри слабости во одбраната, но постигна шест гола против Иран. Холандија, трикратниот финалист на Мундијалите, го победи африканскиот шампион Сенегал. За Французите, Австралија нема да биде последниот противник против кој се супериорни на сите позиции. Од првата минута, шпанскиот тим уште еднаш го покажа чистиот стил што ги издвојува од сите противници: напаѓачкиот посед. 7-0 против Костарика е нерамномерен дуел.

Белгија, Данска, Полска, Велс и Хрватска исто така се претставија како добро организирани селекции. Настапуваат играчите на Европа, благодарение на нив турнирот е атрактивен.

На СП ја нема ниту Италија, европскиот првак, ниту поранешните финалисти на Светското првенство – Шведска и Унгарија, ниту Чешка и Словачка, кои кога беа една земја, двапати беа во финалето.

Ерлинг Халанд, веројатно еден од клучните напаѓачи во следната деценија, отсуствува во Катар бидејќи европското натпреварување беше пресилно за Норвешка во квалификациите. Ако местата на Светското првенство беа доделени само според спортски критериуми, Европа ќе има повеќе од 13 од сите 32 учесници.

Само Германија не ја исполни целта, поведе со 1-0 против Јапонија, а потоа Ханси Флик им ја одзеде стабилноста со замена на тројца играчи од Баерн Минхен, по еден од Челси и Манчестер Сити, и ги замени со неискусни играчи. Германија, исто така, се победи себеси затоа што двајца професионалци од Бундес – лигата ја донесоа Јапонија до победа.

Инаку, европските тимови обично се наметливи кога светот се среќава во Катар. На овој начин на спортските политичари им даваат шаблон што треба да го следат. Ако треба да се соочат со еден прекор, тоа е дека ги предале вредностите за кои се залага континентот на просветителството. Долги години, нивниот фокус беше на високиот индивидуален профит, а не на одговорноста што фудбалот треба да ја преземе во општеството.

Што се случи со ФИФА, европска институција со седиште во Цирих, која некогаш беше основана од желба за меѓународна солидарност од Шведска, Белгија, Франција, Холандија, Данска и Швајцарија?
На фудбалот му требаат нови претставници за да се справи со кризата на неговиот кредибилитет.

Тие можат да се вратат на неговото потекло. Пред еден и пол век, го започна својот глобален триумфален марш во Англија, Шкотска, Швајцарија, а набрзо следеше и во Шпанија и Германија.

Беше толку успешен затоа што беше дел од работничкото движење и демократизацијата. Тоа го овозможи социјалниот напредок и бараше фер игра. Тоа доби живот во клупската култура.

До денес, овие корени се силата на фудбалот. Сега задачата е да ги браниме овие достигнувања. За Европа тоа е прашање на самоодржување. Потребна е соработка, фудбалот е тимски спорт.

Првите чекори се направени. Фактот дека доделувањето на Светското првенство пред дванаесет години беше погрешно се чини дека се овековечува како став. Во Катар, некои европски здруженија сакаа да ги здружат силите за да испратат сигнал за различност со шарена капитенска лента. Сепак, беше многу наивно да се потпреме на попустливоста на ФИФА при тоа. Во борбата за власт со Инфантино, Швајцарец со италијанско потекло, Европа заостанува.

Селекциите сега се откажуваат од лентата, но тоа не може да биде последниот збор. Поддржани од силните игри на фудбалерите, здруженијата на УЕФА сега мора да возвратат, во единство, се разбира, со сојузниците од другите континенти. Мора да ги зачуваме вредностите на фудбалот и она што го изразува оваа игра. Тоа е европска игра.

Advertisement
Advertisement
Advertisement

Facebook

Тимови