Приказната започнува на југот на Бразил, во малиот град Имбитуба, со своите 45.000 жители. Таму, на една од најпознатите јужноамерикански плажи за сурфери, има и дел каде се игра фудбал на плажа. Малиот Хорхе не бил заинтересиран за едрилици или лов на ајкули, што е главната економска активност во градот. Фудбалот е во крвта на бразилскиот народ, но тој не го играл со пријателите, туку со својата мајка.
Ова е приказната за Жоргињо, играчот на годината според УЕФА, кој со Челси ја освои Лигата на шампионите, а со Италија стана европски првак.
„Му реков дека мора да верува дека еден ден ќе замине во Сао Паоло или Рио, каде што ќе може да го покаже својот талент. Игравме заедно, ќе го поминевме целото попладне на плажа каде што тој играше со топката. Знаев колку е важно да се игра и да се забавува и не сакав тој да стане, да речеме, сериозен фудбалер многу рано“, изјави Марија Тереза Фреитас, мајката на Жоргињо, која исто така беше професионален фудбалер во својот живот.
Дури кога наполни 14 години, таа го запиша во Брускао, локален фудбалски клуб во бразилската држава Санта Катарина, 180 километри оддалечен од нејзиниот роден Имбитубе. Проблемите се појавија кога одлучија да го пуштат Жоргињо да помине преку океанот. Мајка му заработувала како чистачка, а нејзиниот сопруг и татко на Жоргињо ги оставиле кога малиот имал само шест години.
Веднаш по неговото пристигнување во Верона, сфатил дека човекот што ја организирал неговото преселба во Европа го краде. Италијанскиот клуб потпиша договор со 18-годишниот Жоргињо за, верувале или не месечна плата од дваесет (20) евра. Остатокот? Провизија од 30.000 евра за агентот.
Се чинеше дека детето ќе се откаже. Но, тука неговата мајка повторно влегува во приказната, но и локалниот свештеник. Цело време таа го убедуваше да не се откажува, и бидејќи навистина не му се допадна животот во интернатот на Верона поради сите околности, тој често одеше во манастирот за да се прехрани.
„Не можев ништо да купам. Од 20 евра, ќе потрошев пет за ваучер за мобилен телефон, ќе купев средства за хигиена за десет евра, а остатокот, цели пет евра, го давав на интернет за да разговарам со моето семејство. Така беше околу година и пол, се уште ме боцка црвето кога ќе се сетам“, раскажува Жоргињо.
Во Верона, тој се сретна со Рафаел Пинеиро, сонародник и голман во младинскиот тим, а подоцна и долгогодишен голман на првиот тим. Тоа што беше неговата мајка во Бразил, потоа Пинеиро го презеде во Верона. Го убеди да не се откажува.
И малиот Хорхе не се предаде…
Помина една сезона на позајмица во Серија Ц, во тимот на Самбонифачезе, а веќе на 18 -годишна возраст, во септември 2011 година, дебитираше за првиот тим на Верона. Тој ден, 4 септември, го доби прекарот – волкот на иднината.
„Му купив опрема, за да може да ја стави во еден дел од манастирот што го нарековме спортски центар. Тоа беше мала теретана каде што беше по цел ден. Ја препознавам храброста и храброста на лавовите, но ова е волк. Работи три пати повеќе на теренот од сите други“ – изјави своевремено Рикардо Пришантели, тогашниот директор на Верона.
Од Верона, преку Наполи, во Челси. Сега е европски клупски и репрезентативен првак. Хорхе Луис Фрељо Фиљо. Или Жоргињо.
