Трагедијата во Кочани се случи, сигурно дека можеше да се превенира, но со оглед дека Македонија во целина е „шкарт држава“, загубивме 59 млади луѓе, невини, чисти души, кои заминаа во вечноста.
И додека цела Македонија е завиена во тага, сѐ уште не може да се опорави од огромниот удар, затоа што едноставно нема утеха, на натпреварот меѓу Шкендија и Брера во Тетово, се случи цунами.
Огромен срам ја облеа нашава напатена држава, откако „мала група индивидуалци“, како што вели Шкендија, пееше песни за УЧК додека траеше минутата молк. Замислете како се чувствуваа фудбалерите, тренерите и сите останати актери на мечот додека стоеја мирно, а неандерталци урликаа непочитувајќи го моментот за оддавање почит и спомен за настраданите.
Ова не смее да помине така лесно, како и сѐ досега, затоа што впрочем и затоа ни се случуваат вакви трагедии. Затоа што со огромна леснотија поминуваме преку сѐ и владее една стихија на неказнивост повеќе од 30 години.
Јас би ја казнил Шкендија со одлука да игра 59 натпревари без публика! Затоа што како организатор сноси одговорност за тоа како ќе се однесува публиката, а оваа казна автоматски би била прекината во тој момент кога Шкендија, во соработка со полицијата, преку видео-снимки или искази на сведоци, ќе ги обелодени со име и презиме сите кои урлаа покажувајќи непочит за загубен човечки живот. Секако, потоа Шкендија ќе треба, по примерот на клубовите во други европски земји, да им даде доживотна забрана за влез на стадионот на виновниците.
Мора да се стави крај на непочитувањето во оваа земја, а не сакам ни да помислам дека ова се случи во Тетово, иако не сум далеку од вистината, бидејќи загинатите во трагедијата во Кочани се етнички Македонци.
И, да, доста е и со она „мртов Шиптар – добар Шиптар“ кое со години провејува на стадионите каде организатори се „македонските“ спортски субјекти. И за нив, отсега па натаму, нека следи истата казна. Симболично, но мора да биде и драстично, 59 меча клубот да игра без публика! Затоа што такви неандерталци и не ни се потребни како публика, не ни се потребни ниту на тлото на Македонија, ако сакаме да бидеме пристојно место за живеење, онаа флоскула што сите ние често сакаме да си ја употребиме.
Доста се делиме на „наши“ и ваши“, на Македонци, Албанци или сите останати, и не сакам да звучам како политичариве кога ќе излезат на прес, ама останавме едвај милион и пол, а сите заедно правиме толку многу глупости и оставаме да ни горат живи луѓе. И во дискотеки, и во модуларни болници, не дај боже – следното да биде стадиони!
Не е ова текст за априли-ли-ли, за да си се насмееме во овие тешки времиња, туку барем некој малку да се освести и полека сите заедно да почнеме да рамислуваме како онаа познатата на Владо Илиевски – Леле, луѓе што направивме!
До каде ли стигнавме, и дното го пробивме, и мора да кажеме – Доста е!
